Bir Kararın Ardındaki İkilem: Özel Harekat Polisi İstifa Edebilir Mi?
Bazen bir kararın ne kadar zor olduğunu anlatmak için, o kararı veren kişinin duygularını tüm çıplaklığıyla paylaşmak gerekir. Bazen, insanlar sadece bir meslekten değil, bir hayat biçiminden de vazgeçerler. Bu yazı, işte böyle bir kararı vermek zorunda kalan bir adamın hikayesini anlatacak.
Ali, gece karanlığında, ortalık sessizken, elini cebine koyup derin bir nefes aldı. İki yıla yakın bir süredir, polislik mesleğiyle ilgili tüm dünya görüşü, her sabah göz açarken aklına gelen ilk şey olmuştu. Çevresi için her an, her dakika tehlikeyle doluydu. Ama en büyük tehlike, kendi içinde büyüyen boşluktu.
“Ne yaptım ben?” diye düşündü. Aslında uzun zamandır bu soruyu soruyordu kendine. Gözlerini açıp her gün bir canı kurtarmak, bir suçluyu yakalamak, bir sorunu çözmek, hepsi işe yaramıyordu. Geceleri uyandığında, sabahları kalktığında, yaptığı işin ona verdiği boşluk, giderek daha fazla vücut buluyordu. Bu yalnızlık, bir zamanlar heyecanla dolu olan mesleğini, bir yük gibi taşınan bir cezaya dönüştürmüştü.
Ali’nin hikayesi, sadece bir insanın işinden fedakarlık etme hikayesi değil, aynı zamanda toplumun bizlerden ne beklediği ve bizlerin bu beklentilere ne kadar dayanabileceği üzerine de bir hikayeydi.
Bir kadın, biriyle acı çekerken, belki de anlamadan, ona “Senin için burada olacağım” dediğinde, ona gerçekten ne kadar yakın olabilir ki? İster sevgili olsun, ister eş, kadınlar genellikle bir durumu hissetmekle kalmaz, o durumu yaşamadan çözüm üretmek için de çabalarlar. İleriye gitmeye, ilerlemek için anlamlı bir bağ kurmaya, çatışmaları uyum içinde çözmeye eğilimlidirler.
Ali’nin karısı Duygu, ona her zaman “Bunu birlikte aşabiliriz,” derdi. Duygu, Ali’nin içindeki boşluğu görüyordu, ama ona nasıl yaklaşacağını, nasıl yardım edeceğini bilmek de zordu.
Bir akşam, Duygu, Ali’ye uzanıp, ellerini omuzlarına koydu ve yavaşça, “Eğer bu senin için artık dayanılmazsa, geri dönme kararını alabilirsin,” dedi. Ali, gözlerini kaçırdı. Bu sözler, duyduğu her şeyden daha ağır gelmişti. Duygu, karısını sevdiği için mi söylemişti bunu? Yoksa onun gerçekten mutsuz olduğunu mu görüyordu? Ali, bir kahraman olmaktan çok, içsel bir boşluk içinde kaybolmuş bir adam olduğunu fark etti.
Ali’nin karısı Duygu, çözüm aramak yerine onu dinlemeye çalışan bir kadındı. Çoğu zaman, kadının bakış açısı çözüm odaklı olmayabilir. Ama bazen kadınlar, çözümü bulmak yerine, hissetmeye çalışarak, insanı rahatlatmayı, ona belki de sadece dinlenme fırsatı tanımayı amaçlarlar. Ali’ye bir çözüm önerisinde bulunmadı, sadece ona duygusal destek sundu. “Eğer bırakmak istersen, ben hep yanındayım,” dedi. Duygu’nun cümlesi, Ali’nin içinde yıllarca birikmiş olan güvensizlikleri ve korkuları dışa vurmuştu.
Ali, Duygu’nun ona sadece fiziksel değil, ruhsal da destek verdiğini fark etti. Ancak çözüm, kendi içinde olmalıydı. Mesleğine veda etmek, bir köşeye çekilip sadece insan olmanın ne demek olduğunu düşünmek mi gerekiyordu? İstifa etmek, bu yoğun görevin üzerindeki yükü kaldırır mıydı? Bu sorular onu yıllardır korkutuyordu. Ama bir noktada kararını verdi. Belki de bazen meslekler, insanı yalnızlaştırıyordu; ama terk edilmesi gereken bir yalnızlık, yeniden bir araya gelmek için de bir fırsattı.
Ali’nin istifası, yalnızca bir meslekten, görevden ayrılmak değildi. O, içinde taşıdığı korkularından, yalnızlığından ve mesleğin kendisine kazandırdığı “kahraman” imajından da ayrılmak istiyordu. Çünkü fark etti ki, bazen bir kahramanın en büyük savaşı, kendi içindeki savaştır.
Duygu, Ali’nin istifa etmesini beklemeden önce ona sadece ne hissettiğini, bu mesleği onun için ne kadar yorucu ve travmatik hale getirdiğini gösterdi. Ali, son bir kez camdan dışarı bakıp, günün ilk ışıklarıyla birlikte, bir adım attı. Ne olursa olsun, hayatını yeniden kurgulamak için, bazen en büyük gücün sadece geri çekilmek olduğunu anlamıştı.
Ve belki de en nihayetinde, kahraman olmanın gerçek tanımı, kendi içsel yolculuğunda kaybolmadan yaşamayı öğrenmektir.