Bazen bir şarkı, bizi yıllar öncesine götürür. Her dinlediğinizde, o anı yeniden yaşarsınız. Öyle bir şey vardır ya, bazı şarkılar bir anı, bir duyguyu, bir hayat kesitini anlatır. Bugün, hepimizin aklında bir şekilde yer etmiş “Hayde Gidelum” şarkısından bahsedeceğim, ama sadece şarkının notalarından değil; o melodinin bizde nasıl yankılandığından da.
Bir gece, bir şehir sokaklarında yürürken, Zeynep ve Baran birbirlerine bakarak yürüyordu. Zeynep, her zaman olduğu gibi, hayatın anlamını ve ilişkilerdeki duygusal bağları sorgulayan bir kadındı. Baran ise, kararlı, çözüm odaklı ve bazen bu yüzden biraz da mesafeli bir adam. O an, Zeynep’in telefonu çaldı. Telefonun ekranında “Hayde Gidelum” şarkısı çalmaya başladığında, Zeynep bir an duraksadı.
“Hayde Gidelum” şarkısı, her dinlediğinde ona farklı bir şey söylüyordu. Bir zamanlar, çocukluğunda annesinin evde şarkı söylediği anı hatırlıyordu. O zamanlar, şarkı sadece bir melodi gibi gelirdi. Ama şimdi, o şarkıyı her duyduğunda farklı anlamlar çıkarıyordu. Hayatın karmaşası, zamanın yavaşça akışı ve aradaki o ince duygusal bağlar, şarkının her notasında kendini gösteriyordu.
Baran, Zeynep’in telefonundaki müziği duydu ve hafifçe gülümsedi. “Yine bu şarkı mı?” diye sordu. Zeynep, Baran’ın bu şarkıyı anlamadığını biliyordu. Baran her zaman çözüm arayarak, net düşünerek, hayatı bir dizi problem çözme süreci gibi görüyordu. Ama Zeynep, farklıydı. O şarkı, Zeynep’in içinde bir şeyleri harekete geçiriyor, bir yerlere götürüyordu. Baran’ın dünyasında ise, şarkı sadece bir melodi olarak kalıyordu.
“Hayde Gidelum” şarkısı aslında herkesin iç dünyasında farklı yankılar uyandıran bir parça. Zeynep için bir adım atma cesaretiydi. Geçmişiyle, kaybettikleriyle yüzleşme ve yeni bir başlangıç yapma isteğiydi. Baran içinse şarkı, bir tür cesaret arayışıydı. Bir yerden bir yere gitmek, bir hedefe doğru ilerlemek… Ama Zeynep’in duygularına karşılık veremediği her an, Baran’a karşı içindeki boşluk büyüyordu.
Zeynep, Baran’a dönüp hafifçe gülümsedi. “Evet, bu şarkıyı seviyorum,” dedi. “Bazen beni bambaşka bir dünyaya götürüyor. O zamanlar, annemle birlikte söylerdik. Bazen de kendi başıma söylerim. Ama yine de ne zaman dinlesem, bir adım atmam gerektiğini hissederim. Bir yere gitmek, bir şeyleri değiştirmek için.”
Baran bir an durakladı, Zeynep’in gözlerine baktı. Zeynep’in söylediklerini anlamaya çalıştı. “Ama gitmek için bir yere varmak gerekiyor, değil mi?” dedi. “Hedef olmadan, adım atmanın anlamı yok.”
Zeynep’in gözleri bir an dalgınlaştı. O an Baran’ın söyledikleri, doğruydu belki de. Ama Zeynep, yalnızca bir hedefe odaklanmakla her şeyin çözüleceğine inanmıyordu. Onun için, bazen sadece yolda olmak, o yolun bir parçası olmak yeterliydi. Şarkıyı her dinlediğinde, içindeki kaybolan parçalara dokunuyor ve bir anlam yaratıyordu.
Zeynep, Baran’a bakarak yavaşça cevap verdi: “Bazen gitmek, varmak zorunda olmadan da güzeldir. Hayat bir yolculuktur, sadece bir hedef değil.”
Bu cümleler, Baran’ın kafasında bir ışık yaktı. Zeynep’in hayatı çözüm odaklı düşüncelerle değil, duygusal bir derinlikle şekillendiğini fark etti. O anda, hayatlarının birbirinden farklı iki bakış açısına sahip olduğunu daha iyi anladı.
Zeynep ve Baran, birlikte bir yolculuğa çıkmışlardı. Her ikisi de farklı bir bakış açısıyla, farklı bir hedefe doğru yürüyordu. Ama bir şey kesindi: İkisi de bu yolculukta birbirini anlamaya başlamışlardı.
Zeynep’in “Hayde Gidelum” dediği an, aslında her iki bakış açısını birleştirmenin başlangıcıydı. Belki de hayatta gitmek, sadece bir hedefe ulaşmak değil, o yolda birlikte yürümekti.
Bu hikâye sizi de etkiledi mi? Yorumlarınızı paylaşın, sizin için “Hayde Gidelum” ne ifade ediyor?